KICK-BOXING
Kick-boxing – dyscyplina sportowa (sport walki), w której walczy się stosując zarówno bokserskie ciosy pięścią, jak i kopnięcia.
Nazwa dyscypliny
Słowo kick oznacza po angielsku "kopnięcie" lub "kopać", boxing oznacza "boks".
W większości języków stosuje się angielską nazwę "kick-boxing" (zwykle dostosowaną fonetycznie i ortograficznie do danego języka) na określenie ogółu dyscyplin sportowych, w których walczy się głównie za pomocą kopnięć oraz ciosów bokserskich (we Francji w tym znaczeniu używa się określenia boxe pieds-poings). Jest to jednak uproszczenie, gdyż sporty walki takie jakboks tajski, chińskie sanshou, savate, boks birmański, a także niektóre odmiany taekwondo (głównie ITF) i karate, mimo że wykazują wiele cech wspólnych z kick-boxingiem, a ich przedstawiciele startują również w turniejach tej dyscypliny, są w gruncie rzeczy odrębnymi sportami walki.
W ścisłym znaczeniu tego słowa określenie "kick-boxing" odnosi się do dyscyplin rozwiniętych przez Japończyków (kick-boxing japoński) i przez Amerykanów (kick-boxing amerykański) w latach 60. i 70. XX wieku. Na określenie amerykańskiego kick-boxingu używa się też nazwy full-contact karate lub w skrócie "full contact".
Formuły
Rywalizacja sportowa odbywa się wg licznych regulaminów i formuł, wśród których można wyróżnić między innymi:[1]
- full contact: dozwolone są wszystkie techniki nożne i bokserskie powyżej pasa, z minimalną liczbą 8 kopnięć podczas rundy, jeśli zawodnik nie zada 8 kopnięć traci 1 punkt; nie wolno kopać kolanem ani uderzać łokciem; walka odbywa się na ringu bokserskim, standardowo trwa 3x2 min.
- low kick: dozwolone są wszystkie techniki bokserskie oraz kopnięcia do wysokości głowy, nie ma minimalnej liczby kopnięć na minutę, nie wolno kopać kolanem ani uderzać łokciem; walka odbywa się na ringu, standardowo trwa 3x2 min.
- K-1: formuła wprowadzona i spopularyzowana przez japońską organizację K-1, dozwolone są wszelkie techniki bokserskie, obrotowe uderzenia pięścią, kopnięcia oraz ciosy kolanami, bez względu na wysokość; nie wolno uderzać łokciem; walka odbywa się na ringu, standardowo trwa 3x3 lub 5x3 min.
- thai boxing: złagodzona wersja tradycyjnego muay thai; dozwolone są wszelkie techniki bokserskie, obrotowe uderzenia pięścią, kopnięcia oraz ciosy kolanami, bez względu na wysokość, a także rzuty, podcięcia i walka w klinczu; nie wolno uderzać łokciem; walka odbywa się na ringu
- semi contact: formuła nastawiona głównie na szybkość zawodników; walka jest przerywana i punktowana po każdym czystym trafieniu przeciwnika; ograniczona siła uderzeń; walka odbywa się na tatami, wyjątkowo na ringu, standardowo trwa 3x2 min.
- light contact: forma walki ciągłej w której zawodnicy muszą wykazać się umiejętnością walki technicznej; walka odbywa się na ringu, parkiecie lub tatami, standardowo trwa 3x2 min.
- light kick: forma walki ciągłej z kopnięciami od uda w górę oraz ograniczoną siłą uderzeń; walka odbywa się na ringu, parkiecie lub tatami.
Techniki kopnięć
Podstawowe:
- kopnięcie frontalne (ang. front kick)
- kopnięcie okrężne (ang. roundhouse kick, round kick lub turning kick)
- kopnięcie boczne (ang. side kick)
- kopnięcie opadające (ang. axe kick)
- kopnięcie hakowe (ang. heel kick)
- kopnięcie ścinające
Obrotowe:
- kopnięcie boczne z obrotem
- kopnięcie ściągające (opadające) z obrotem
- kopnięcie zahaczające (hakowe) z obrotem
- kopnięcie okrężne z obrotem
Z wyskoku:
- kopnięcie frontalne z wyskoku
- kopnięcie okrężne z wyskoku
- kopnięcie boczne z wyskoku
- kopnięcie zahaczające z wyskoku
Z wyskokiem i obrotem:
Stopnie szkoleniowe w kick-boxingu
Stopnie szkoleniowe w kick-boxingu dzielą się na:
- uczniowskie
- mistrzowskie
Stopnie uczniowskie
- 10. biały pas
- 9. biały pas z żółtym zakończeniem pasa
- 8. żółty pas
- 7. żółty pas z pomarańczowym zakończeniem pasa
- 6. pomarańczowy pas
- 5. zielony pas
- 4. niebieski pas
- 3. brązowy pas z niebieskim zakończeniem pasa
- 2. brązowy pas
- 1. brązowy pas z czarnym zakończeniem pasa
Stopnie mistrzowskie